"It is the unknown around the corner that turns my wheels"
Heinz Stucke
Er werd me vandaag gevraagd of ik het nooit eens zat word, dat fietsen. Die vraag is me vaker gesteld en het antwoord zal jullie niet verbazen: nee, maar dat komt omdat voor mij fietsen geen doel is, maar een middel. Een middel om de wereld te ontdekken, om buiten te zijn, om te bewegen en om mijn conditie op peil te houden.
Omdat ik van nature lui ben en absoluut niet competitief, is sporten om het sporten niet aan mij besteed. Ik hou me veel liever bezig met creëren (musiceren en schrijven) en ontdekken (buiten zijn, reizen). Maar omdat bewegen en een goede conditite van levensbelang zijn, probeer ik het nuttige met het aangename te verenigen. Ik heb er sinds kort zelfs mijn werk van gemaakt: fietsen en schrijven.
Als ik thuis ‘s morgens vroeg op de fiets stap, is dat niet omdat ik wil fietsen. Nee, het is omdat ik buiten wil zijn. Fit wil blijven. De zon, de regen en de wind op mijn wangen voelen. Fris en vol energie aan de werkdag beginnen.
Dat kan ook met andere middelen: skileren, schaatsen, steppen, in zee zwemmen of wandelen. Ik vergeet er vast een paar. Skileren, schaatsen en steppen vallen af: daar ben ik niet zo goed in (lees: lomp en onhandig). Zwemmen in de zee vind ik in de herfst, de winter en de lente te koud (hulde aan hen die het hele jaar rond in de zee zwemmen!). Wandelen vind ik fantastisch en zou misschien wel eerste keus zijn geweest, ware het niet dat ik last heb van een heupblessure en artrose in mijn rechter dikke teen, veroorzaakt door een verwaarloosde breuk (opgedaan tijdens het vermaledijde schoolvoetbal).
Dus, blijft over: de fiets. Het handige van een fiets is, dat hij ook voor andere doeleinden gebruikt kan worden. Boodschappen, van A naar B reizen en grote spullen vervoeren die niet in de auto passen…
De verbouwing van ons huis in 2012. Bijna alles in ons huis wat langer is dan twee meter, is met de fiets vervoerd.
Ook voor de vakantie geldt: de fiets is slechts een hulpmiddel.
Als ik tijdens een fietsvakantie ‘s morgens op de fiets stap, sta ik bijna te trappelen van ongeduld omdat ik niet kan wachten het onbekende en het onverwachte tegemoet te treden. Een land met zijn cultuur en natuur ondekken kan ik niet achter glas en/of met hoge snelheid. Dagenlang bivakkeren in een huisje, hotel of camping voelt voor mij als ‘vastzitten’.
Racefietsen
En zo is fietsen voor mij geen sporten, maar in allerlei opzichten een perfect hulpmiddel om een heleboel doelen te verwezenlijken. En je raadt het dan misschien al: racefietsen is niets voor mij.
De aanname dat ik racefietsen leuk zou vinden en aan de buis gekluisterd naar de Tour de France kijk, krijg ik ook vaak te horen.
Om met het laatste te beginnen: sowieso sport kijken, live of op tv, is niets voor mij. Daar ben ik veel te ongeduldig voor. Ik weet het, ik ben een van de weinigen op deze aardbol (en gelukkig Remy met mij).
Racefietsen heb ik in een ver verleden geprobeerd en dat ging zo: “hmm… ik zou eigenlijk niet zo hard moeten fietsen, want dan zie ik veel meer”. En: “als ik hier een karretje achter zou hangen, zou ik er mee op vakantie kunnen”.
Tot zover mijn racefietscarrière. Nee… ik zou veel te veel bezig zijn met overleven op dat fragiele stukje ijzer (of carbon, zo u wil) en voortdurend moeten opletten geen brokken te maken. Om die reden zouden alle prachtige uitzichten aan mij voorbij gaan. Behalve dan het uitzicht op de in lycra gestoken kont van mijn voorligger...