Het is woensdagavond, 15 mei 20:49 uur. We hebben een kampeerplek in een speeltuin, midden in een woonwijk. Remy slaapt al een poosje en ik ben nog even bezig met een 'Japanaardigheidje', al vallen mijn ogen bijna dicht.
Plotseling klinkt er door de luidsprekers een vrouwenstem. Zo hard dat zelfs Remy er van wakker word (normaal kun je een kanon naast hem afschieten). Ik kruip de tent uit. Wat kan er zo belangrijk zijn dat je zelfs kleine kinderen en argeloze buitenlanders uit hun slaap moet halen? Maar een stelletje pubers verderop blijft staan praten en lachen alsof er niets gebeurd. Ik zie geen mensen in paniek de straat op rennen en kruip daarom ook de tent maar weer in.
Nou is Japan een land vol 'kabaal'. Overal hangen luidsprekers, niet alleen binnen de bebouwde kom, maar ook ver daarbuiten. Om 7:00, om 12:00 en om 17:00 uur klinkt er een melodie die varieert van 'Knaapje zag een roosje staan' tot 'Alle Menschen werden Brüder' uit de 9e van Beethoven. Hoog in de bergen kun je ineens opgeschrikt worden door Auld Lang Syne of Für Elise. Met deze laatste melodie is ook menig vuilnisauto uitgerust.
Ook klinkt er muziek op pleinen bij winkelcentra, bij eetgelegenheden en musea, vaak Japanstalige popmuziek.
Maar niet alleen buiten, maar ook overal(!) binnen klinkt een kakafonie van geluiden. In restaurants en musea heb je het geluk dat er maar één melodie tegelijk klinkt, maar in supermarkten en warenhuizen staat in elke hoek een andere radio. Maar het allerergst zijn de elektronicazaken. Elke geluidsbox, televisie en elektrische piano, oftewel, elke geluidsdrager laat daar van zich horen.
Horendol worden we er soms van...
Luister maar (tip: zet je geluid iets zachter...):
