Ze vallen trouwens erg mee, die Japanse bergen. Sprak ik eerder nog van bergen á la de Alpen, dat blijkt niet zo te zijn.
Maar, Japan is wel één groot wasbord. Op een enkele uitzondering na, hebben we elke dag wel minstens één berg(je) beklommen. Die uitzonderingen zijn dan gelijk ook behoorlijk saai: dwars door steden en stoplicht na stoplicht.
Maar we kiezen vaak bewust voor klimmen. Hoewel veel zwaarder, is het ook vele malen mooier. En soms komen we toch bedrogen uit. Om het eiland Shukoku over te fietsen kozen we om door de binnenlanden te gaan en niet langs de noordelijke kustweg waar ook de grotere steden lagen. We dachten behoorlijk te moeten klimmen en daar ongeveer vier dagen over te doen. Tot onze verbazing zagen we de bergen wel links en rechts van ons verschijnen, maar bleef de weg zelf redelijk vlak. En na twee dagen hadden we het hele eiland overgestoken met toch het gevoel dat we bepaald niet de mooiste route hadden uitgezocht.
